Het interview voor job 2 was naar mijn aanvoelen niet goed verlopen en dat werd bevestigd.
Ik ben niet geslaagd en zelfs niet geschikt bevonden voor de job.
Eerlijk...dit deed pijn.
Hoe kan iemand mij nu "niet geschikt" bevinden op basis van een interview, op basis van een momentopname.
Ook al had ik het verwacht, toch deed het pijn.
Opnieuw een teleurstelling.
Opnieuw merken dat wat ik in mijn hoofd zie als een geschikte job door een ander niet zo gezien wordt.
Opnieuw merken dat ik nog steeds niet wil toegeven aan de echte ik en toch maar zo hard mijn best blijf doen om iemand anders te zijn.
Opnieuw merken dat mijn talenten elders liggen ook al wil ik dat niet toegeven.
Ook direct denken: ligt dit nu aan mijn ASS of is het een combinatie van vanalles?
Alle personen die me geholpen hadden om me voor te bereiden om dit interview heb ik dan zo snel mogelijk verwittigd zodat ze het nieuws van mij horen en niet viavia.
Mijn therapeute kwam direct met de vraag of ik mij nu 'teleurgesteld' of 'eerder opgelucht' voelde.
Een terechte vraag met een dubbel antwoord.
Opgelucht omdat de twijfel of ik het zou aankunnen, weggenomen is, maar ook teleurgesteld omdat ik zelfs niet de kans gekregen heb om het te proberen en om dan zelf de beslissing te kunnen nemen dat het niets voor mij was.
Het waardeloze gevoel komt dan weer zo sterk naar boven, maar ook daar had mijn psy een goed antwoord op: "zij vinden dat de job niet past bij je persoonlijkheid, wat vermoedelijk veel te maken heeft met je onzekerheid en stresshantering, maar je ben zoveel meer dan dat".
Een mooi antwoord.
Nu nog (terug) ondervinden en uitzoeken wat ik dan wel ben, wat me bijkomend definieert, naast "onzeker" en "beperkte stresshantering".
 |
| www.climbcoaching.com |
I received a telephone call yesterday in the afternoon.
I had a bad feeling about the interview for job 2 and that call confirmed my feeling.
I failed the interview and even more, they don't think I'm suited for the job.
To be honest...it hurt.
How can they think I'm not suited based on an interview, a snapshot.
I expected it, but it hurt.
Another disappointment.
Again and again it seems that the image in my head of what might be a suitable job isn't what the others think.
Again it appears I don't want to admit to the real me and I keep trying to be someone else.
Again I'm told my talents are elsewhere in a different area even if I don't want to admit it.
Struggling with the idea if it's all caused by my ASD or not.
I told everyone who helped me prepare as soon as possible to be sure I'm the one to tell them.
My therapist asked immediately if I felt 'disappointed' or 'relieved'.
This is a good question with a mixed answer.
I'm relieved because all the doubts I had about whether or not to be capable/suited for the job.
I also felt disappointed because I didn't even get a chance to try the job and make the "not suited" decision by myself.
Again I feel so useless, but my therapist had even an answer to that feeling: "they think the job isn't suited for your personality, most likely because of your insecurity and your stressmanagement, but you are much more than that. This doesn't define you".
A beautiful answer.
So all I need to do is (re)discover myself and try and find out what defines me apart from "insecure" and "limited stressmanagement".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten